Kendimi parçalara bölüyorum
sonsuz sayıda karakterler yaratıyor ve onlara teslim oluyorum
bu bir haz duyma biçimi belki de…
sabit kalamıyorum.
ve yaşamanın anlamsızığını her gün bir kez daha ölerek görüyorum
bu daha acı tabi..
acılarla yoğurmak daha haz verici oluyor
çünkü etkisi yadsınamaz bir hale dönüşüyor
o yüzden acı daha zevk veriyor
ve tüm ayırımsamalar
ayrılıklar..
özlemekli olmaklar…
daha da sağlam yapıyor
rüzgar vurunca dağıtacak sandığım topraksı düşlerimi birer beton gibi
çağıldamak istercesine akan ruhum durmak bilmiyor ve hergün cinayetle yeşeriyor karanlık yerlerinde sezemiyorum..
Tanrısal bir figüre benzettiğim iç sevgiliye tapınaksı yapılar
inşa ederken içimde her gün yeni mabedler yaparak
ve ölüm mezarları kazarak hayatıma tad katıyorum..
sonu gelmez çünkü…konuşmazsam eğer yazacağım..
Dahada derinleştiriyorum kuyularımı güneşi korkutan karanlıklar oluşturuyorum
boğuyorum ruhlarını her bir hücremin…

İH. yeniçağa